VAN FOUTEN LEERT MEN (ALS MEN NIET AL TE NARCISTISCH IS…)Louis van der Kallen kan door zijn 33 jarig Raadslidmaatschap een opmerkelijke conclusie trekken en motiveren: het moet anders. De Bergse Sociaal Democraten kunnen gezien de huidige manier van werken geen goedkeuring geven aan het financieel beleid van het college van Burgemeester en Wethouders.
Louis van der Kallen kan door zijn 33 jarig Raadslidmaatschap een opmerkelijke conclusie trekken en motiveren: het moet anders. De Bergse Sociaal Democraten kunnen gezien de huidige manier van werken geen goedkeuring geven aan het financieel beleid van het college van Burgemeester en Wethouders van Bergen op Zoom.
Afgelopen maand kreeg de gemeenteraad uitleg over wat de gemeente voornemens is rond de huisvesting van basisscholen. Er zou een “beleidsrijk IHP (integraal huisvestingsplan)” moeten komen. BNdeStem kopte: “Bergs college wil af van grillige betaalplicht voor lokalen of onderhoud”. Kortom de gemeente wil de gemeentelijk zorgplicht voor de onderwijshuisvesting doordecentraliseren.
Dan nemen de risico’s van de gemeente af en krijgen de gezamenlijke scholen meer vrijheden om ‘het’ zelf te regelen. “Zo haal je meer uit alle euro’s die er omgaan” zei de wethouder.
Dat is slechts een deel van de waarheid. Als scholen meer samenwerken kan er huisvestingsgeld bespaard worden. Maar de doelstelling van de gemeente is niet alleen doorcentraliseren met een jaarlijkse afkoopsom maar ook de feitelijke overdracht van de gebouwen aan het op te richten samenwerkingsverband. Dus de verkoop van de gebouwen! Zo wordt de schuld van de gemeente verminderd. De vraag is dan tegen welke prijs en hoe komt het samenwerkingsverband aan de benodigde gelden? Die gelden zullen bij banken geleend moeten worden. Ik schat zomaar in dat het te betalen rentetarief eerder hoger dan lager zal zijn dan wat de gemeente, als overheid, nu betaald.
De schuld van de gemeente daalt bij verkoop maar de schuld verdwijnt niet uit de Bergse samenleving, die verschuif alleen van de gemeente naar het samenwerkingsverband.
Bedrijven noemen een dergelijke schuldsanering ‘buiten de balans plaatsen’. Dat heeft in de financiële wereld geen goede naam. Want op het oog nemen de risico’s af maar de werkelijkheid, die vaak pas blijkt als er problemen zijn, is dat uiteindelijk de gemeente wettelijk en financieel verantwoordelijk blijft voor de onderwijshuisvesting!
Een huidig college kan bij verkoop voorlopig pronken met de schuldvermindering. Maar een later college kan wel eens met de gebakken peren komen te zitten als er in het samenwerkingsverband iets fout gaat of het onderhoud verwaarloosd wordt. Maar dat blijkt vermoedelijk pas na jaren.
Doorcentraliseren lost zelden iets op en verschuift vaak de problemen. Dat zouden we als gemeente en financieel slachtoffer toch geleerd moeten hebben van de decentralisaties in het sociaal domein zoals de jeugdzorg. Waarbij het Rijk de eigen taken overdroeg aan ons als gemeente. Zullen we voorkomen dat wij als doorcentraliseerder dezelfde ‘fout’ maken? Want uiteindelijk zijn dan de kinderen weer het slachtoffer.
Ik zou willen dat onze politiek zich iets minder over gaf aan de drie f’s. Mijn suggestie; stoppen met fabuleren en ophouden met het creëren van fantasma’s dan ontlopen we misschien een regelrecht fatum. Dan kan ik vaker flatteren en favorabel schrijven, misschien ga ik mij dan te buiten en schrijf ik dan een festoen over de ideeën van het college. Nieuwsgierig naar al die f-woorden zoek ze maar is op in de Dikke van Dale.